Επειδή την εβδομάδα που πέρασε, είχαμε την Υψωση του Τιμίου Σταυρού, η Εκκλησία μας σήμερα όρισε να διαβάζεται ένα Ευαγγέλιο σχετικό με τη γιορτή αυτή. Σ΄αυτό το Ιερό Ευαγγέλιο, ο Κύριος τόνισε την αξία του Τιμίου Σταυρού. Είπε χαρακτηριστικά, << όποιος θέλει νάναι μαθητής μου, πρέπει να απαρνηθή τον ευατόν του, να σηκώσει το σταυρό του και να με ακολουθήση>>. Ο λόγος αυτός του Χριστού έχει διπλή σημασία. Η μία έννοια είναι αυτό που καταλαβαίνουμε όλοι μας: Φέρω και κουβαλάω πάνω μου κρεμασμένο απο το λαιμό μου έναν απλό η περίτεχνο Σταυρό και φανερώνω έτσι δημόσια την πίστη μου. Αν κοιτάξουμε προσεχτικά τις αγιογραφίες, θα δούμε πως οι περισσότεροι Άγιοιμ κρατάνε στο χέρι ένα Σταυρό και τον προβάλλουνε με καμάρι. Είναι σαν να μας λένε: Κοιτάξτε, γιαυτόν το Σταυρό θυσίασα εγώ τα πάντα, ακόμη και τη ζωή μου. Μιμήσου με και εσύ.
Η άλλη όμως έννοια αδελφοί μου είναι αλληγορική. Εδώ <<Σταυρός>> σημαίνει βάσανα, θλίψεις, πειρασμούς και δοκιμασίες που θα υποστούμε στη ζωή. Και πρέπει αυτόν το Σταυρό όλοι να τον σηκώσουμε με υπομονή. Γιατί χωρίς το δεδομένο αυτό, σωτηρία δεν υπάρχει.
Οι Άγιοι Πατέρες που πόνεσαν και υπέφεραν πολύ στη ζωή τους, τόνισαν πως μόνο έτσι σώζεται ο άνθρωπος. Όπως και ο άρρωστος θεραπεύεται μόνο απο τα πικρά και δυσάρεστα ιατρικά φάρμακα, χαρακτηριστικός είναι ο λόγος του Μεγάλου Αντωνίου που λέει: << Άρον τους πειρασμούς και ουδείς ο σωζόμενος>>. Δηλαδή, αν πάρεις θεέ μου τους πειρασμούς απο τη ζωή των ανθρώπων, κανείς δεν θα σωθή. Αυτό όμως είναι ένα μεγάλο θέμα και θέλει πολύ μελέτη και προσοχή. Σήμερα θα ήθελα να μείνουμε σ΄αυτό που είπαμε προηγουμένως : στην αξία του Τμίου Σταυρού. Του Ιερώτερου συμβόλου της Εκκλησίας μας. Τον Σταυρό τον μεταχειριζόμαστε σε κάθε μας πράξη. Σε κάθε ιεροτελεστία. Τον φοράμε πάνω μας. Τον κάνουμε στο σώμα μας όταν μπαίνουμε στο Ναό. Όταν προσκυνούμε τις εικόνες. Όταν τρώμε, όταν πίνωμε, όταν ξυπνάμε, όταν μπαίνουμε η βγαίνουμε απο το σπίτι μας. Με ένα λόγο, τον κάνουμε σε κάθε τόπο και σε κάθε στιγμή. Αν είναι λύπη, αν είναι χαρά, κάνουμε το σταυρό μας και εκφράζουμε τα αισθήματά μας. Στη Θεία Λειτουργία, στις ακολουθίες της Εκκλησίας, στα διάφορα Μυστήρια η Τελετές, κάνουμε πολλές φορές, επανειλλημένα το Σταυρό μας και δείχνουμε έτσι πως συμμετέχουμε στα τελούμενα. Αλλά κυρίως όταν προσευχόμαστε, κάνουμε πολλές φορές το Σταυρό μας. Αλήθεια, τι προσευχή θα κάναμε αν δεν κάναμε Σταυρό? Νοείται προσευχή, ατομική η κοινή χωρίς Σταυρό? Όχι βέβαια.
Υπάρχει όμως ένα πρόβλημμα. Υπάρχει κάτι που δεν προσέχουμε και δεν του δίνουμε σημασία: Όταν κάνουμε το Σταυρό μας πρέπει να τον κάνουμε σωστά. Νάναι μεγάλος και καλός.Να καλύπτει όλο το σώμα μας, απο το κεφάλι ως τη κοιλιά. Όλα τα άλλα κακόγουστα σχήματα που κάνουμε στο στήθος μας με βαριεστημάρα, δεν είναι Σταυρός, ούτε έχει αξία και δύναμη.
Κάθε στρατιώτης ξέρει πως το όπλο που κρατάει πρέπει νάναι σε καλή κατάσταση για να μπορεί να πυροβολήση τον εχθρό. Το ίδιο ισχύει και για τον Χριστιανό. Βλέποντας το πως κάνουμε το Σταυρό μας ο διάβολος, γελά και μας κοροιδεύει. Γιατί έτσι που τον κάνουμε δεν τον φοβάτε. Εμείς πρέπει να φοβόμαστε.
Νομίζω πως το πρόβλημμα είναι απλό: Δεν σε υποχρεώνει κανείς να κάνεις το Σταυρό σου. Αλλά, αφού τον κάνεις, κάνε τον τουλάχιστον σωστά. Για να μην σε χλευάζουν οι δαίμονες και σε κοροιδεύουν οι άνθρωποι. Μιά μικρή δοκιμή μπροστά σ΄ενα καθρέπτη θα βοηθούσε να λύσουμε το πρόβλημμα.
Το άλλο θέμα που είναι σχετικό με την υπόθεσή μας, είναι το θέμα της προσευχής. Όταν κάνουμε τον Σταυρό μας, τον συνοδεύουμε με μία μικρή προσευχή. Συνήθως λέμε, << Εις το όνομα του Πατρός και του Υιού και του Αγίου Πνεύματος, Αμήν>>, η όποια άλλη προσευχή θέλουμε. Το να κουβεντιάσουμε μεταξύ μας και να κάνουμε το Σταυρό μας, δεν έχει ούτε αξία, ούτε νόημα. << Πάντα ευσχημόνως και κατά τάξιν γενέσθω>., λέει ο Απόστολος Παύλος.
Αλλά Αδελφοί μου, όλα αυτά που λέμε είναι η μία όψη του πράγματος. Γιατί υπάρχει και η άλλη. Ποιά είναι αυτή? Να κάνουμε τον Σταυρό μας με παρρησία και θάρρος. Όχι με δειλία και φόβο. Υπάρχουν Χριστιανοί, που δεν κάνουν το Σταυρό τους, όχι απο ιδεολογία, επειδή είναι τάχα άθεοι, αλλά απο φόβο. Τρέμουν μήπως κάποιοι τους περιγελάσουν, η τους πούν θρησκόληπτους. Αν είναι δυνατό. Προτιμάς να αρνηθείς τη βοήθεια του Τιμίου Σταυρού, για να μην σε σχολιάσουνε? Λογαριάζεις πιό πολύ τα λόγια των ανθρώπων, παρά τη βοήθεια του θεού? Αυτό όμως σου χρεώνεται σαν αμαρτία, γιατί είναι άρνηση Πίστεως. Γιαυτήν τη πίστη που εσύ τόσο εύκολα αρνείσαι σήμερα, οι Άγιοι Μάρτυρες στο παρελθόν θυσίασαν και τη ζωή τους. Φαντάσου τι θα έκανες αν κινδύνευε και η ζωή σου.
Εδώ πρέπει να θυμηθούμε τον λόγο του Κυρίου στο Ιερό Ευαγγέλιο που λέει ξεκάθαρα: << Όποιος με ομολογήση ενώπιον των ανθρώπων , θα τον ομολογήσω και εγώ, ενώπιον του Πατέρα μου του επουράνιου. Και όποιος με αρνηθή ενώπιον των ανθρώπων, θα τον αρνηθώ και εγώ ενώπιον του Πατέρα μου του επουράνιου. Γιαυτό αδελφοί μου, ΟΧΙ, αυτό δεν πρέπει να γίνει. Χρειαζόμαστε το θάρρος της Πίστεως και όχι τη δειλία της απιστίας. Και πρέπει να ξέρουμε πως όλα αυτά, στη ζωή μετράνε. Και αυτά που φαίνονται μικρά, μπορεί να μην είναι μικρά, αλλά μεγάλα και επικίνδυνα πράγματα.
Γιαυτό ας προσέξουμε και ας αναλάβουμε τις ευθύνες μας. Απ΄όλα αυτά κρίνεται η σωτηρία της ψυχής μας. Γιατί << ο πταίσας εν ενί, γέγονε πάντων ένοχος>>.
Και << όποιος καταφρονεί τα μικρά, θα πέσει σιγά σιγά και στα μεγάλα>>. Και η πτώση που θα υποστούμε μπορεί να είναι ολέθρια και καταστροφική.
Απ΄αυτήν την πτώση και απ΄αυτήν τη καταστροφή ας μας φυλάξει ο Θεός και η χάρη του Τιμίου και Ζωοποιού Σταυρού. Αμήν.
Του Πρωτοπρεσβύτερου του Ιερού Ναού Αγίας Βαρβάρας Καμινίων, Πατέρα Αντωνίου Κουμή.
