Του Πατρός Αντωνίου Κουμή, Εφημερίου Ιερού Ναού Αγίας Βαρβάρας Καμινίων
Ελπίδα,
που δεν προέρχεται απο οικονομικές παροχές, απο οικονομική ανάκαμψη της χώρας μας, απο φορολογικές μεταρύθμισεις, που έντεχνα μεταχειρίζονται σε λόγους τους οι πολιτευτές και η πολιτική εξουσία, για έξοδο της χώρας μας και του λαού μας απο την οικονομική κρίση, αλλά,
Ελπίδα,
που προέρχεται απο το Ιερό Ευαγγέλιο του Κυρίου και Θεού μας, Ιησού Χριστού, με την παραβολή του Άφρονος Πλουσίου. Ο υπόψη Ιερέας, στο Κυριακάτικο λόγο του στην Θεία Λειτουργία, τις 23 Νοε. 2014, ξεκάθαρα, απλά, όμορφα, και πειστικά, μας δείχνει τον δρόμο που όλοι μας αναζητούμε για την ψυχική ηρεμία και ανάκαμψη, τον δρόμο της Ελπίδας.
Κρίναμε σκόπιμο να σας παραθέσωμε τον λόγο του για δική σας ευλογία και βοήθεια, καινοτομώντας στην συνήθη ενημέρωση σας στα διάφορα γεγονότα και δραστηριότητες που μας απασχολούν. Αξίζει να τον διαβάσεται...
------------------------.---------------------------
Τον βίο και την πολιτεία ενός Ανθρώπου που νόμιζε πως θα ζήση για πάντα σ΄αυτόν τον κόσμο, μας περιέγραψε σήμερα το Ιερό Ευαγγέλιο. Του ανθρώπου, που επειδή πίστεψε πως θάναι ατέλειωτες οι μέρες του, ήθελε νάναι ατέλειωτα και τα αγαθά του.
Αλλά πλανήθηκε ο δυστυχής. Ξεκίνησε απο λάθος σκέψεις και οδηγήθηκε σε εσφαλμένες ενέργειες. Μάζεψε πολλά αγαθά, τα οποία όμως δεν μπόρεσε να χαρεί γιατί τον πρόφτασε ο θάνατος. Έτσι στερήθηκε και τα δύο. Και την ζωή και τα πλούτη. Αιφνιδιάστηκε....και έφυγε πικραμμένος, γιατί μόνο αυτό δεν περίμενε. Μόνο αυτό δεν είχε λογαριάσει. Γιαυτό ο Θεός τον ονόμασε << Άφρονα>> δηλ.
ανόητο. Γιατί πραγματικά δεν υπάρχει μεγαλύτερη ανοησία απ΄αυτό: Να κάνεις λογαριασμούς, να καταστρώνεις σχέδια και μόνο αυτό να μην λογαριάζεις: Τον ξαφνικό και αναπάντεχο θάνατο.
Αυτός ο άνθρωπος αδελφοί μου, που μας περιέγραψε σήμερα ο Χριστός, είναι ακριβές αντίγραφο του εαυτού μας. Αυτά που έκανε εκείνος, κάνουμε σήμερα και μείς. Νομίζουμε πως είναι όλα δικά μας και συμπεριφερόμαστε σαν να μην πρόκειται να πεθάνουμε ποτέ. Κι ας έχουμε πάει στήν έξόδιο ακολουθία , τόσων και τόσων ανθρώπων. Λέμε βέβαια πως θα πεθάνουμε, αλλά κατά βάθος, δεν το πιστεύουμε. Οι μεν νέοι, γιατί ελπίζουμε πως θα γεράσουμε, οι δε γέροι, γιατί νομίζουμε πως έχουμε πολύ χρόνο ακόμη και ατέλειωτα έτη ζωής. Έτσι μας πλανά ο διάβολος και μας κλέβει τις ευκαιρίες.
Αν παρατηρήσωμε όμως τις ιστορίες των άλλων ανθρώπων, θα δούμε πως τα πράγματα δεν είναι έτσι. Τίποτα απο αυτά που έχουμε , δεν είναι σίγουρο και ασφαλές. Σε κανένα εγκόσμιο πράγμα ο άνθρωπος, δεν μπορεί να στηριχθεί και να νιώσει ασφάλεια και σιγουριά. Το λέει ξεκάθαρα ένα τροπάριο της Εκκλησίας μας : << Πάντα ματαιότης τα ανθρώπινα, όσα ούχ υπάρχει μετά θάνατον. Ού παραμένει ο πλούτος, ού συνοδεύει η δόξα. Επελθών γάρ ο θάνατος, ταύτα πάντα εξηφάνισται >>. Και φαίνεται αυτό στη πράξη, ξεκάθαρα.
Μπορεί να έχεις πλούτη πολλά, που η τα εκληρονόμησες, η τα απέκτησες με τον κόπο σου. Και αυτά τα χάνεις ξαφνικά, μέσα σε μια στιγμή. << Θυμίσου τον Ιώβ, που τάχασε όλα κι έμεινε μόνος κι έρημος πάνω στη γή >>. Η, αν δεν τα χάσεις , μπορεί να μην είσαι σε θέση να τα απολαύσεις. Γιατί υπάρχει το ενδεχόμενο να αρρωστήσεις και να μην μπορείς , όχι μόνο να φάς, αλλά ούτε νερό να πιείς. Τι τα θέλεις τότε? Κι αν στηρίζεσαι στη σήμερα καλή σου υγεία , ποιός σου λέει πως αύριο , ένα μικρόβιο, που φαίνεται μόνο στο μικροσκόπιο, δεν σε ρίξει στο κρεββάτι, απο το οποίο δεν θα μπορέσεις να σηκωθείς ποτέ? Κι αν ελπίζεις στην συμπαράσταση συγγενών και φίλων και υπερηφανεύεσαι γι΄αυτούς, πρόσεξε, μη λές μεγάλα λόγια. Γιατί δεν ξέρεις τι θα ξημερώσει αύριο. Όλοι αυτοί, αν σε δούν ανήμπορο και ξεγραμμένο, είναι σίγουρο πως θα σε εγκαταλείψουνε. Την έχουνε πάθει πολλοί μεγάλοι και τρανοί στο παρελθόν. Δεν θα αποτελέσεις εσύ εξαίρεση. Έτσι, δεν μένει παρά να πούμε και να ξαναπούμε το προηγούμενο τροπάριο, << Πάντα ματαιότης τα ανθρώπινα>>. Πάντα, ναί. Αλλά, << όσα ούχ υπάρχει μετά θάνατον>>. Το πράγμα θέλει μελέτη και φιλοσοφία. Αν τόχε κάνει αυτό ο πλούσιος της σημερινής παραβολής, δεν θα έχαρακτηρίζετο απο τον Θεό, Άφρονας. Αλλά δυστυχώς δεν το έκανε. Δικός του λογαριασμός. Εμείς όμως, για να μην πάθουμε τα ίδια, πρέπει να το κάνουμε. Και μάλιστα τώρα και όχι μετά θάνατο. Γιατί τότε, τη χάσαμε την ευκαιρία. Και μαζί μ΄αυτόν χάσαμε και την ψυχή μας. << Των φρονίμων τα παιδιά πρίν πεινάσουν, μαγειρεύουν>>, λέει η παροιμία. Και το φρόνιμο είναι, τώρα να δραστηριοποιηθούμε. Πρίν τελειώσει ο ορισμένος χρόνος της ζωής μας και αναχωρήσουμε απο τον κόσμο αυτό. Γιατί τότε θάναι πολύ αργά. Ο πλούσιος του σημερινού Ευαγγελίου , είδε το λάθος πούκανε στη ζωή του, αλλά το είδε δυστυχώς, πολύ αργά. Όπως, πολύ αργά το βλέπουνε και πάρα πολλοί άνθρωποι σήμερα και σε κάθε εποχή. Είναι οι σύχρονοι << Άφρονες >> κι ας μη θέλουνε να το παραδεχθούνε. Αλλά που θα πάει... Θάρθει κάποτε η στιγμή....
Αυτά όλα, για μάς τους Χριστιανούς, τα ζωντανά μέλη της Εκκλησίας, είναι ωφέλιμα διδάγματα. Ελέχθησαν απο τον Κύριο για σωφρωνισμό και διαπαιδαγώγηση. Αλλοίμονο όμως αν δεν τα εφαρμόσουμε. Δεν θάχουμε απολογία ενώπιον του φοβερού βήματος του Χριστού, ούτε δεύτερη ευκαιρία. Αυτά όλα γίνονται άπαξ και δια παντός. Και με αυτά τα πράγματα, δεν πρέπει να παίζουμε, η να πειραματιζόμαστε. Γιατί θάναι κακό της κεφαλής μας. Κι ότι μας κάνει η κεφαλή μας δεν μας κάνει ο κόσμος όλος, όπως λέει ο λαός. Υπάρχουν αναρρίθμητοι άνθρωποι, ανά τους αιώνες, που ακούοντας η μελετώντας όλα αυτά, κάθισαν και φιλοσόφισαν το πράγμα και πήραν γενναίες και ριζικές αποφάσεις. Άλλοι τα απαρνήθηκαν όλα, θεωρώντας τα <<σκύβαλα>> και έφυγαν μακρυά απο τις << χαρές >> του κόσμου, για να βρούν το Θεό και να σώσουν την ψυχή τους. Κι άλλοι , μη μπορώντας να φύγουν αυτοί, παρόλο που έμειναν μέσα στο κόσμο, έζησαν με φόβο Θεού, εργαζόμενοι το αγαθό νύχτα και ημέρα, μέχρι την τελευταία τους πνοή. Αυτοί είναι οι << Ασκητές>> των πόλεων. Και οι Άγιοι της διπλανής πόρτας. Τα έργα τους τα γνωρίζει μόνο ο Θεός και εκείνος θα τους ανταποδώσει τον μισθό, εν ώρα κρίσεως. Γιατί το είπε ο ίδιος στην Αποκάλυψη του Ιωάννη: << Ιδού έρχομε ταχύ και ο μισθός μου εν τη χειρί μου, αποδούναι έκάστω κατά το έργο αυτού>>.
Αυτό πρέπει να έχουμε υπ΄όψην μας και εμείς αδελφοί μου. Να ζυγίσουμε καλά τα πράγματα. Και να πάρουμε γενναίες αποφάσεις. Κι αν δεν μπορούμε να πάμε να γίνουμε ασκητές, γιατί διαλέξαμε άλλο δρόμο, τουλάχιστον όμως ας κάνουμε εδώ, ότι κάνουνε εκεί. Καθένας μας, κατά το μέτρον των δυνατοτήτων του. Και ο Δίκαιος Κριτής, θα μας ανταποδώσει το ανάλογο. Δεν θα αδικηθή κανείς.
Ενδέχεται δε, τα λίγα δικά μας, να ισοφαρήσουν τα πολλά των Ασκητών, γιατί εμείς ζούμε σε χειρότερες συνθήκες και σε πιό πολλούς πειρασμούς.
Εν πάσει περιπτώσει όμως , όλοι μας , ενα πράγμα πρέπει καλά να προσέξουμε: Να μη βρεθούμε ποτέ στη θέση του σημερινού πλούσιου. Και να μην ακούσουμε ποτέ αυτό που άκουσε εκέινος, << Άφρον>>.
Αυτό είναι ευχή και θερμή προσευχή μας.
Αμήν.
Ο Πρόεδρος
Εμμ. Φρουδάκης
Σμχος ε.α
