( Ομιλια του Πρωτοπρεσβύτερου, Πατέρα Αντωνίου Κουμή, Ιερού Ναού Αγίας Βαρβάρας Καμινίων).
Στο σημερινό Ιερό Ευαγγέλιο αγαπητοί Αδελφοί, ακούσαμε τη διήγηση της θεραπείας του παραλυτικού.
Μας μίλησε δηλ. για τον Άνθρωπο εκείνο, που βρισκότανε 38 χρόνια καθηλωμένος στο κρεβάτι, περιμένοντας πότε θα ταράξει τα νερά της κολυμβήθρας ο Άγγελος, για να μπεί μέσα και να γίνει καλά.
Γιατί αυτό το θαύμα συνέβαινε. Όποιος έμπαινε πρώτος , γινότανε καλά. Όμως, που να προλάβει αυτός ο καημένος να συρθεί και να μπεί πρώτος στη δεξαμενή, παράλυτος βλέπεται...Προλάβαιναν άλλοι και του παίρνανε τη σειρά. Κι έμενε ο δυστυχής με τον πόνο και τον καημό και περίμενε νάρθει η επόμενη φορά.
Έκανε όμως υπομονή. Δεν έχανε το θάρρος του. Διατηρούσε άσβεστη τη φλόγα της ελπίδας μέσα του και έλεγε στον ευατό του : <<Δεν πειράζει, έχει ο θεός>>. Μ΄αυτήν την πίστη και μ΄αυτήν την ελπίδα, περάσανε τα χρόνια, 38 χρόνια. Μιά ολόκληρη ζωή.
Κι ήρθε ο Χριστός. Και πέρασε απο τα μέρη εκείνα, τον είδε και τον ευσπλαχνίστηκε Και μ΄ένα λόγο του, τον έκανε καλά. Έτσι ανταμείφθηκε η πίστη , η υπομονή και η ελπίδα που είχε ο Άνθρωπος αυτός. Και χάρηκε για την υπόλοιπη ζωή του τον πολύτιμο θησαυρό κάθε Ανθρώπου, την υγεία του.
Όλοι οι Άνθρωποι, στη πορεία της ζωής μας, θα συναντήσουμε κάποτε τον κακό και ανεπιθύμητο αυτόν επισκέπτη, την αρρώστια. Άλλος λίγο, άλλος πολύ, άλλος νωρίς, άλλος κάπως αργά, όλοι θα αρρωστήσουμε. Δεν θα γλυτώσει κανείς. Κι όποιον κι αν ρωτήσεις, θα σου πεί, πως κάπου πονάει.
Ο πόνος κι αρρώστεια είναι καρπός και συνέπεια της αμαρτίας των πρωτοπλάστων. Της πτώσεως του Ανθρώπου δηλαδή.
Άν παρατηρήσουμε όμως τα πράγματα προσεκτικά, θα δούμε , πως δεν υποφέρουνε όλοι οι Άνθρωποι το ίδιο. Δεν είναι ίδιες όλες οι αρρώστειες. Δεν είναι ίδιοι όλοι οι πόνοι. Υπάρχουν πόνοι σωματικοί και πόνοι ψυχικοί. Υπάρχουν ασθένειες μικρές και ιάσιμες, κι άλλες μεγάλες, πολυχρόνιες και ανίατες. Δυστυχώς την ασθένεια του δεν την διαλέγει κανείς, εκτός βέβαια απο τις περιπτώσεις που κάνει καταχρήσεις στη ζωή του κι έρχεται, σαν συνέπεια ύστερα η ασθένεια.
Τις περισσότερες όμως φορές, η αρρώστεια μας βρίσκει , δεν την βρίσκομε εμείς. Και μάλιστα ξαφνιαζόμαστε. << Πέφτουμε κυριολεκτικά απο τα σύννεφα>>. Και πέφτοντας σπάζουμε τα μούτρα μας, δηλ. χάνουμε τη πίστη μας και την εμπιστοσύνη μας στο Θεό. Αυτό συμβαίνει γιατί νομίζαμε πως θα περνούσαμε τη ζωή μας μέσα στην άνεση, στην ευρωστία και στη καλοπέραση. Δεν διδαχθήκαμε απο τα παραδείγματα άλλων Ανθρώπων , που τους βλέπουμε να πηγαίνουν στους γιατρούς και να μπαινοβγαίνουνε στα νοσοκομεία. Εμείς νομίσαμε πως θα παραμείνουμε έξω απο αυτήν την διαδικασία. Αλλά είναι << ηλίου φαεινότερον>> πως αυτόν τον δρόμο θα τον περάσουμε και εμείς. Και αλλοίμονο αν δεν ήταν έτσι. Δεν θάχαμε σωτηρία. Ακούστε τι λέει ο Άγιος Αντώνιος: << αν δεν ήλθανε οι θλίψεις και οι συμφορές στη ζωή σας, να τις περιμένεται. Γιατί, αν δεν έλθουνε, δεν θα σωθείτε. << Άρον τους πειρασμούς και ουδείς ο σωζόμενος>> λέει επί λέξει. Και ο σύγχρονος Άγιος Γέροντας Παίσιος, έλεγε οτι, αν δεν υπήρχαν οι αρρώστειες και τα βάσανα στη ζωή των Ανθρώπων, θα εσώζοντο μόνο οι Άγγελοι. Τα ίδια δεν λέει και το Ιερό Ευαγγέλιο? << Δια πολλών θλίψεων, δεί υμάς εισελθείν εις την βασιλείαν του Θεού>>. Αλλά <<Δόξα το Θεώ>>Ευτυχώς που ο καλός Θεός, επειδή θέλει την σωτηρία μας, δεν μας συνερίζεται. Κάνει τη δουλειά του σωστά και παραχωρεί στο καθένα Σταυρό και φορτίο ανάλογα με τις δυνάμεις του. Και αυτό, για να έχει λόγους αργότερα, να τον ανταμείψη για την υπομονή, την πίστη και το κουράγιο που έδειξε στη ζωή του, καθώς σήκωνε αυτόν το Σταυρό. Και είναι δίκαιος Κριτής ο Θεός. Γιαυτό κανείς δεν πρόκειται να χάσει αυτό που του ανήκει και του αναλογεί. Θα μας τα πληρώσει όλα. Από τα πιό μεγάλα , μέχρι τα πιό μικρά. Ο πόνος, η θλίψη, το δάκρυ, ο στεναγμός θα λάβουν την αμοιβή τους. Το λέει ο ίδιος ο Κύριος στην Αποκάλυψη του Ιωάννη: << Ιδού λέει, έρχομαι ταχύ. Και ο μισθός μου εν τη χειρί μου, αποδούναι εκάστη κατά το έργον αυτού>>.Αυτό όμως που πρέπει να προσέξουμε είναι, πως δεν πρέπει ποτέ , όσα και να περάσουμε στη ζωή μας να γογγύσουμε και να αγανακτήσουμε για τα βασανά μας. Γιατί αυτό θα θεωρηθεί ολιγοπιστία και θα χάσουμε το μισθό μας και μαζί μ΄αυτόν και τη ψυχή μας. Άσε, που κι αν γογγύσουμε, τελικά τίποτα δεν αλλάζει. Και ο μισθός χάνεται και η κατάσταση δεν διορθώνεται. Γιαυτό ο Κύριος προειδοπεί << ο υπομείνας εις τέλος , ούτος σωθήσεται>>.
Στο περιοδικό << πολύτεκνη οικογένεια >> ( που μοιράστηκε στο παγκάρι αυτές τις μέρες), αναφέρεται ένα πολύ σοβαρό περιστατικό σχετικά με το θέμα αυτό, που συνέβει σ΄εναν Ιερέα. Λέει ο ευσεβής αυτός Κληρικός: << Στη ζωή μου πέρασα πολλούς πειρασμούς και συκοφαντίες άδικες. Πόνεσα πολύ και λύγισα. Και είπα πάνω στην απελπισία μου, πολλές φορές: Θεέ μου, πάρε με
δεν αντέχω άλλο. Και τελικά ο Θεός με πήρε. Αρρώστησα βαριά. Με πήγαν στο νοσοκομείο και εκεί έπαθα ανακοπή. Οι γιατροί προσπάθησαν να με επαναφέρουν στη ζωή αλλά μάταια. Με πήγαν στο νεκροτομείο, επί έξι ώρες ήμουνα νεκρός. Και το τι έζησα δεν περιγράφεται. Ένιωσα τον Άγγελό μου να με συνοδεύει για τον ουρανό , ενώ οι Δαίμονες καθ΄οδόν με κατηγορούσαν ψευδώς. Ο Άγγελος μου τους απέκρουε λέγοντας: Αυτά δεν είναι αλήθεια. Τελικά φθάσαμε σ΄ένα μέρος, που φαινόταν νάναι το σύνορο δύο περιοχών. Εκεί άκουσα τον εξής διάλογο του Αγγέλου μου, με την Υπεραγία θεοτόκο : - Να οδηγήσω τον παππούλη στη Βασιλεία του Υιού σου? _ Όχι, γιατί έχει κάμει μιά σοβαρή αμαρτία. _ Τι αμαρτία, Δέσποινά μου? Ήταν ενάρετος Άνθρωπος κι έκανε πολλά καλά. _Αυτό είναι αλήθεια, απάντησε η Θετόκος. Αλλά δεν έκανε υπομονή στον αγώνα του κι έλεγε στον Υιό μου: << πάρε με , πάρε με>>. Γιαυτό πήγαινε τον πίσω, να τελειώσει με υπομονή τον αγώνα του και μετά να εισέλθει στη Βασιλεία του Υιού μου.
Και συνέχισε ο παππούλης: Όταν φτάσαμε στο Νοσοοκομείο , με αποστροφή μπήκα στο νεκρό παγωμένο σώμα μου. Συνήλθα μετά απο οκτώ ώρες, οπότε αναστατώθηκαν οι νοσοκόμες και οι γιατροί. Τελικά εξήλθα απο το Νοσοκομείο και απο τότε προσέχω να κάνω υπομονή αδιαμαρτύρητα σε ότι επιτρέπει η αγάπη του Θεού. Στ΄αυτιά μου αντηχούν συνέχεια τα λόγια του Κυρίου: << Ο υπομείνας εις τέλος , ούτος σωθήσεται>>. Γιατί μόνο έτσι θα κερδίσωμε τον Παράδεισο.
Άλλος δρόμος απ΄αυτόν, αδελφοί μου, δεν υπάρχει. Τον δρόμο αυτόν τον βάδησαν οι Άγιοι και οι Δίκαιοι πριν απο εμάς. Εμείς πρέπει να τους μιμηθούμε και να τους ακολουθήσουμε. και θα φτάσουμε, τελικά, με τη βοήθεια του θεού, εκεί που φτάσανε κι εκείνοι.
Αμήν.
