Το να θάβουν τα παιδιά τους γονείς, είναι βέβαια λυπηρό και έχει πόνο, αλλά είναι φυσιολογικό. Ετσι αποφάσισε ο Θεός. Το να θάβουν όμως οι γονείς τα παιδιά, αυτό ξεπερνά τα όρια και είναι τραγικό.
Και συμβαίνει δυστυχώς πολλές φορές. Αυτό συνέβει και σήμερα, όπως μας είπε το Ιερό Ευαγγέλιο. Ένας χαροκαμένος πατέρας, επίσημο πρόσωπο της Ιουδαικής Κοινωνίας, τρέχει στο Χριστό και τον παρακαλεί να σώσει τη κόρη του που χαροπαλεύει. Μα μέχρι να φθάσουν στο σπίτι η κόρη πέθανε. Λυθήκανε τα γόνατα του πατέρα οταν το άκουσε, μα ο Χριστός του έδωσε θάρρος και τουπε να ελπίζει. Και πράγματι ο Κύριος ανέστησε με ένα λόγο του το πεθαμένο παιδί. Φανταζόμαστε όλοι τη χαρά του πατέρα και της μάνας και την έκπληξη όλων, όσων ήταν παρόντες. Τέτοια πράγματα δεν γίνονται κάθε μέρα, ούτε και μπορεί να τα κάνει οποιοσδήποτε. Μόνο ο Χριστός, ο Κύριος της ζωής και του θανάτου.
Ο θάνατος αδελφοί μου, είναι το μεγαλύτερο απ΄ολα τα κακά της ζωής του ανθρώπου. Ειναι κάτι, που όταν γίνει, δεν διορθώνεται. Ο άνθρωπος που θα φύγει, δεν γυρίζει πίσω. Άφηνει για πάντα, τούτο το μάταιο κόσμο. Γιαυτό, όλοι οι άνθρωποι, σ΄όλες τις εποχές, φοβούνται τον θάνατο. Άλλοι το ομολογούν με ειλικρίνεια και άλλοι κάνουν τους παληκαράδες και προσπαθούν να τον αγνοήσουν.
Ο βασιλιάς της Γαλλίας, Λουδοβίκος είχε κάποτε αρρωστήσει στο παλάτι του. Σαν άρρωστος έτρεμε το ....θάνατο, τόσο πολύ, ώστε δεν επέτρεπε στο προσωπικό του παλατιού να πεί αυτή τη λέξη. Κάποια μέρα όμως ενας υπηρέτης του ξεστόμισε: << Άντε να πεθάνει να ησυχάσουμε>> και ο βασιλιάς το άκουσε και κουκουλώθηκε στις κουβέρτες. Φοβήθηκε και....κρύφτηκε. (και που κρύφτηκε) Ο << παντοδύναμος>> αυτοκράτορας φοβόταν τη λέξη θάνατος.
Πόσοι πανικοβάλλονται βρισκόμενοι ενώπιον του θανάτου. Και επειδή πανικοβάλλονται δεν θέλουν να τον σκέπτονται. Μεγάλο λάθος αυτό. Κάνουν μια << τρύπα στο νερό>>, επειδή με αυτό που κάνουν, δεν λύνουν το πρόβλημμα. Το απωθούν στο υποσυνείδητο. Και απο εκεί τους βασανίζει μέρα και νύχτα.
Πήγε πριν λίγα χρόνια κάποιος, μεγάλης ηλικίας, άπιστος, στο Άγιο Όρος. Φιλοξενήθηκε με προθυμία σ΄ενα μοναστήρι. Και εκεί, πάνω στο καφέ, του άνοιξαν οι πατέρες συζήτηση για την άλλη ζωή και τον θάνατο. Εκείνος είπε πως δεν πιστεύει ότι όλα αυτά είναι αληθινά.
Αν 99% είναι ψέμματα και 1% αληθινά, τι γίνεται τότε? τον ρώτησαν.
Το πρωί, πάλι στον καφέ, ρώτησε κάποιος, πως κοιμηθήκατε απόψε Κύριε Πρόεδρε?
Εκείνο το 1% δεν με άφησε να κλείσω μάτι, απάντησε.
Αυτό ήταν απο το θεό. γιατί τελικά εξομολογήθηκε, τακτοποιήθηκε πνευματικά κι έφυγε λίγο αργότερα, ήρεμος για την άλλη ζωή και την αιωνιότητα.
<< Δεν φοβάται τον θάνατο, όποιος θυμάτε τον θάνατο>>, λέει ο Άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος. Αυτό έχει το νοημά του και τη σημασία του. Γιατί προσπαθείς να ρυθμίσεις έτσι τη ζωή σου, ώστε όταν έλθει να σταθής ακατηγόρητα ενώπιον του φοβερού κριτήριον του Θεού.
<<Φοβάσαι και συ Πάτερ το θάνατο? ρώτησε ένας γιατρός στο Βενιζέλιο Νοσοκομείο , έναν άρρωστο Ιερέα. <<Οχι παιδί μου το θάνατο. Αλλά τη κρίση του θεού, μετά τον θάνατο>>.Αυτό φοβάμαι. Και ήταν Αγιος άνθρωπος.
Όλοι, όσοι έχουνε << σώας τας φρένας>> αυτό τελικά φοβούνται. Την κρίση του Θεού. Και όσο πιο διαταραγμένες είναι οι σχέσεις με τον θεό, τόσο περισσότερο φοβούνται. Γιατί και οι πιό άπιστοι και πωρωμένοι έχουνε συνείδηση που δεν τους αφήνει ποτέ να ησυχάσουνε.
Μια παρέα νέων, απ΄αυτούς που ξενυχτάνε τα Σαββατόβραδα, γυρίζει ξημερώματα της Κυριακής στο σπίτι. Περνάνε μπροστά απο μια Εκκλησία, τα σκαλιά της οποίας ανεβαίνει εκείνη τη στιγμή ένας ηλικιωμένος άνθρωπος. Ένας απο τη παρέα, πλησιάζει τον άνθρωπο και του λέει ειρωνικά, ε γέρο , αν δεν υπάρχει άλλη ζωή, χαμένες θα πάνε οι προσευχές σου. Γυρίζει τότε ο γέρος, κοιτάζει το παληκάρι και του λέει με ετοιμότητα. Αν δεν υπάρχει άλλη ζωή παιδί μου, εγω δεν έχω τίποτα να χάσω. Θάθελα όμως να μάθω , τι θα κάνεις εσύ αν υπάρχει. Ο λόγος αυτός συνεκλόνησε τον νεαρό και τον οδήγησε στη μετάνοια και την αλλαγή τρόπου ζωής.
Είναι αυτό το βασανιστικό 1% που είπαμε προηγουμένως.
Τελικά αυτό είναι το μυστικό: Όταν τακτοποιήσουμε τις σχέσεις μας με το θεό και συμφιλιωθούμε μαζί του, όλα ομαλοποιούνται. Όλα γίνονται όμορφα. Όλα παίρνουν το νοημά τους. Και η ζωή και ο θάνατος. Η ζωή, γιατί σε αυτήν αθλείτε και αγωνίζεται ο άνθρωπος. Και θάνατος, γιατί γίνεται η γέφυρα που μας περνά απο τον μάταιο και πρόσκαιρο κόσμο, στην αιωνιότητα, στον παράδεισο και στη βασιλεία των ουρανών. << Ένθα ουκ έστι πόνος, ου λύπη, ου στεναγμός>>. Όπου έχει ετοιμάσει ο Θεός για τους εκλεκτούς του, τα αγαθά , τα οποία οπως λέει ο Απόστολος Παύλος που τα έζησε, << δεν είδε ποτέ οφθαλμός, δεν άκουσε ποτέ αυτί, και δεν φαντάστηκε ποτέ νούς ανθρώπου>>. Για να φτάσουμε όμως σε αυτά, πρέπει πρώτα να πιούμε το πικρό ποτήρι του θανάτου. Το οποίο ποτήρι, για τις Άγιες ψυχές δεν είναι πικρό, αλλά μάλλον γλυκό. Και ο φόβος του θανάτου, δεν είναι φόβος πια, αλλά νοσταλγική χαρά, αφού θα μας φέρει μια ώρα νωρίτερα στο Χριστό μας, που μας περιμένει να μας στεφανώσει και να μας χαρίσει τη βασιλεία που έχει ετοιμάσει απο καταβολής κόσμου.
Αυτής της βασιλείας ας αξιωθούμε όλοι μας αδελφοί μου. Αμήν
Του Πατρός Αντωνίου Κουμή, Προιστάμενου του Ιερού Ναού Αγίας Βαρβάρας Καμινίων.
